อาการบาดเจ็บ

ภายในวันที่ 25 พฤศจิกายน นายเกจแข็งแรงพอที่จะกลับไปยังบ้านบิดามารดาของเขาที่เมืองเลบานอน มลรัฐนิวแฮมป์เชียร์เป็นที่ที่ภายในปลายเดือนธันวาคม เขาสามารถ "ขี่ม้าไปในที่ต่าง ๆ ได้ สุขภาพดีขึ้นทั้งทางใจทั้งทางกาย"[23]ในเดือนเมษายน ค.ศ.1849 เขากลับมาที่เมืองแคเว็นดิชอีกและมาเยี่ยมคุณหมอฮาร์โลว์ซึ่งตั้งข้อสังเกตในตอนนั้นถึงความตาบอดและอาการหนังตาตก (ptosis) ที่ตาด้านซ้ายแผลเป็นขนาดใหญ่ที่หน้าผากและ

ที่เหนือศีรษะ ...

มีรอยบุ๋มลึก ขนาดสองนิ้วคูณหนึ่งนิ้วครึ่ง (5 ซ.ม. x 4 ซ.ม)ซึ่งสามารถรู้สึกถึงการเต้นของสมองได้ภายใต้มีอัมพาตเป็นบางส่วนทางด้านซ้ายของใบหน้าสุขภาพทางกายของเขาดี และน่าจะกล่าวได้ว่า เขาได้หายแล้วเขาไม่มีความรู้สึกเจ็บที่ศีรษะ แต่กล่าวว่า มันมีความรู้สึกแปลก ๆ ที่เขาไม่สามารถจะอธิบายได้[1]:338-9

เขตนิวอิงแลนด์

หมอฮาร์โลว์กล่าวว่า เพราะนายเกจไม่สามารถจะกลับไปทำงานสร้างทางรถไฟได้[1]:339จึงไปแสดงตัวที่พิพิธภัณฑ์ Barnum's American Museum[upper-alpha 10] ในนครนิวยอร์กช่วงระยะเวลาหนึ่ง(เข้าใจว่า คนที่อยากรู้อยากเห็นพร้อมที่จะจ่ายเงินเพื่อจะดูนายเกจและอุปกรณ์ที่ทำให้เขาบาดเจ็บ)[7]แต่หลักฐานที่ปรากฏขึ้นเร็ว ๆ นี้[ต้องการอ้างอิง]กลับสนับสนุนคำพูดของหมอฮาร์โลว์ว่า นายเกจได้แสดงตนในที่สาธารณะใน "เมืองใหญ่ต่าง ๆ ในเขตนิวอิงแลนด์" (ไม่ใช่ที่นครนิวยอร์ก)ต่อจากนั้น เขาได้ทำงานที่คอกม้า (ที่รับและดูแลม้าให้กับลูกค้า) ในเมืองแฮนโนเวอร์ มลรัฐนิวแฮมป์เชียร์[1]:340

ประเทศชิลีและรัฐแคลิฟอร์เนีย

ในเดือนสิงหาคม ปี ค.ศ. 1852 นายเกจรับงานในประเทศชิลีทำงานเป็นคนขับรถม้าระยะไกลคือ "ดูแลม้า และบ่อยครั้งขับรถม้ามีของหนักที่ลากโดยม้า 6 ตัว" ในเส้นทาง "แวลพาไรโซ-ซานเตียโก"แต่หลังจากที่สุขภาพของเขาเริ่มแย่ลงราวปี ค.ศ. 1859[upper-alpha 11]เมื่อนายเกจจากประเทศชิลีไปสู่เมืองซานฟรานซิสโก ประเทศสหรัฐอเมริกา เขาได้รักษาตัวภายใต้การดูแลจากมารดาและน้องสาวของเขา(ผู้ที่ได้ย้ายถิ่นไปจากมลรัฐนิวแฮมป์เชียร์ในช่วงเวลาที่นายเกจเดินทางไปประเทศชิลี)ในช่วงเวลา 2-3 เดือนต่อมา เขาได้ทำงานในฟาร์มในเทศมณฑลซานตาคลารา มลรัฐแคลิฟอร์เนีย[2]:103-4[1]:340-1